Afscheidsfotografie?

Ik fotografeer al een jaar of twintig zo’n beetje alles waar mensen in voorkomen. Van een zwangerschap tot een bruiloft, van portretten tot een gezinsshoot. En daar tussendoor ben ik een aantal keer gevraagd om een laatste afscheid vast te leggen.

Waarom zou je dat in vredesnaam vast willen laten leggen, vroeg ik me destijds af. Je hoeft toch niet al dat gejank op de foto te hebben en daar later weer mee geconfronteerd te worden? Tot ik meerdere uitvaarten had vastgelegd en ik me in de resultaten aan het verdiepen was. Ik legde helemaal geen gejank en een berg verdriet vast. Ik legde een stuk eeuwige liefde vast, ik legde troost vast, ik legde saamhorigheid vast en ik legde een eeuwige herinnering vast.

Waar ik na het vastleggen van een bruiloft meestal binnen een uur na het leveren van een impressie al bedolven word onder reacties, duurde dat bij het vastleggen van een afscheid langer. Veel langer. Ik begon me af te vragen of ik iets verkeerds had gedaan of dat het resultaat niet was waarop met had gehoopt. Maar nee, na een paar maanden kwamen de reacties van betrokkenen. Het duurt wat langer voor mensen de stap nemen om daadwerkelijk te gaan bekijken wat er die dag allemaal gebeurd is, eerst moet er nogal wat verwerkt worden. En het bekijken van een prachtig album met foto’s over liefde en troost helpt bij een stukje verwerking. Voor mensen die er niet bij waren, voor kleine kinderen en voor geliefden die de dag in een roes voorbij zagen gaan.

Ik vind afscheidsfotografie een stukje geweldig dankbaar werk. Ik kan me veilig achter mijn camera verbergen op momenten die raken, maar weet altijd de focus te houden en ervoor te zorgen dat er voor altijd mooie, warme beelden blijven bestaan van het afscheid van een dierbare. Ik voel me bevoorrecht dat ik dat mag doen!

Uiteraard blijf ik de vrolijke momenten in ieders leven vastleggen en zal ik uit mijn dak gaan op bruiloften. Maar vanaf 2020 wil ik mij ook graag gaan richten op deze bijzondere en dankbare vorm van fotografie!